ရာဇဝင္မွာ ပါတဲ့ သူရဲေကာင္း
ဥဒိန္ေက်ာ္ေခါင္ဟာ သရဲျဖစ္သြားတယ္ ဆုိေပမယ့္ သရဲဘဝနဲ႔ကို စစ္ေတြ ဝင္ၿပီး
တုိက္ေပးတယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုရင္က လူစြမ္းသူရဲေကာင္းေတြကို
ဆုခ်ီးျမွင့္တဲ့အခါမွာ သူ႔ကိုပါ ဆုတံဆိပ္ေတြ ခ်တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။
ၾကားဖူးတယ္ ဆုိတာက ေယာမင္းႀကီးဦးဖုိးလႈိင္ ေရးတဲ့ တေစၧတၲဒီပနီမွာ အတိအလင္း
ဆုိထားတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ သရဲဇာတ္လမ္းေတြက နားေထာင္လုိက္ရင္ ကိုယ္တုိင္ အေျခာက္ခံရတဲ့ ဇာတ္လမ္းက နည္းတယ္ကြ၊ သူတစ္ပါး အေျခာက္ခံရတာကို ျပန္ေျပာတာက မ်ားတယ္။
သရဲဆုိတာ မရွိဘူးလု႔ိ ငါမေျပာပါဘူးကြာ၊ ဘုရားေဟာထဲမွာ ေပတဝထၳဳဆုိတာ ပါတယ္၊ အဲဒါ သရဲ အေၾကာင္းပဲ၊ အဲဒါကို မယံုဘူးဆုိရင္ ဘုရားေဟာကို မယံုဘူး ဆုိတာ ျဖစ္သြားမွာေပ့ါကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေယာမင္းႀကီးဦးဖုိးလႈိင္လို ပညာရွိကလဲ 'တေစၧတၱဒီပနီ'ဆုိတဲ့ သရဲတေစၧ ရွိေၾကာင္းကို ခုိင္မာတဲ့ က်မ္းတစ္အုပ္ ေရးသြားခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီေလာကမွာ သရဲတေစၧ မရွိဘူး ဆုိတာ ေျပာလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာ လဲကြာ၊ ပညာရွိ ေျပာတဲ့ စကားကို မယံုသလို ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။
ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ သခၤါရအမႈေတြဟာ ေဝ့ဗ္အျဖစ္ က်န္ခဲ့တယ္၊ သူမရွိေပမယ့္ အဲဒီ သခၤါရအမႈေတြဟာ အရွိန္ရၿပီး ဆက္လက္ လႈပ္ရွားတာေပ့ါကြာ၊ အဲဒါကို မသိတဲ့လူက သရဲ ေျခာက္သလို ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ အမွန္က သရဲ မဟုတ္ဘူး။
ေတာထဲမွာ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ ကပ္လ်က္ ေပါက္ေနတယ္၊ အဲဒီသစ္ပင္ႏွစ္ပင္ရဲ႕ သစ္ကုိင္းႏွစ္ကိုင္းဟာ တစ္ကိုင္းနဲ႔ တစ္ကိုင္း ကပ္လ်က္ ထိေနၾကတယ္၊ ေလတုိက္တဲ့အခါတုိင္းမွာ တစ္ကိုင္းနဲ႔တစ္ကိုင္း ပြတ္ႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ကြၽီကြၽီနဲ႔ ျမည္တယ္ကြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမည္လာတယ္ ဆုိပါေတာ့ကြာ၊ တစ္ေန႔မွာ သစ္ခုတ္သမားက အဲဒီသစ္ပင္ ႏွစ္ပင္လံုးကို ခုတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ တစ္ပင္က မႏၱေလးသစ္ခြဲစက္ကို ပါသြားတယ္၊ တစ္ပင္က ရန္ကုန္ သစ္ခြဲစက္ကုိ ပါသြားတယ္၊ မႏၲေလးကို ပါသြားတဲ့ သစ္သားကလဲ အိမ္လဲ ေဆာက္ၿပီးေရာ တကြၽီကြၽဲိနဲ႔ ျမည္ေတာ့တာပဲ၊ ရန္ကုန္မွာ ေဆာက္တဲ့ အိမ္ရဲ႕ သစ္သားကလဲ တကြၽီကီြၽနဲ႔ ျမည္ေတာ့တာပဲ အဲဒါကို မသိတဲ့ လူေတြက သစ္ေျခာက္လုိ႔ ေျပာေနၾကတာ၊ အမွန္က သစ္ကုိင္းႏွစ္ကိုင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပြတ္ႀကိတ္ၿပီး ျမည္လာတဲ့ အသံဟာ ေဝ့ဗ္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ၿပီး ျမည္ေေနတာ၊ ဘာသရဲမွ မဟုတ္ဘူး။
တုိ႔လူမ်ဳိးေတြဟာ သရဲနဲ႔ တေစၧကို ခြဲၿပီး နားမလည္ဘူးကြ၊ သရဲေျခာက္တာကို တေစၧေျခာက္တယ္လို႔ ေျပာလိုေျပာ၊ ခြဲခြဲျခားျခား မသိၾကဘူး၊ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ဆြဲၿပီး အိမ္ျပန္လာတာ ထန္းပင္ႀကီးနားလဲ ေရာက္ေရာ၊ သရဲက ေခါက္ဆြဲထုပ္ကို ဆြဲလုလို႔ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ပါသြားတယ္ ေျပာလိုေျပာ၊ သရဲ ဆုိတာ အဂၤလိပ္လို ဂုိ႔စ္ လို႔ ေခၚတာ၊ သူက ဘာမွ ထိလို႔ ကိုင္လို႔ မရဘူး၊ တေစၧကေတာ့ အဂၤလိပ္လို ဒီဗဲလ္လို႔ ေခၚတယ္ ထိလို႔ ကိုင္လို႔ ရိုက္လို႔ ႏွက္လို႔ ရတယ္၊ တေစၧတၱ ဆုိတဲ့ ပါဠိစကားဟာ ရုိက္ပုတ္ႏွိပ္စက္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သဘက္ဆုိတာ ရွိေသးတယ္ကြ၊ သူကေတာ့ အပ်င္းႀကီးတေစၧမ်ဳိးပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၿပိတၱာဆုိတာ ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ ငတ္ႀကီးက် တေစၧတစ္မ်ဳိးပဲ။
ေျပာရဦးမယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ေျမဘုတ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပဲ၊ ဒီေကာင္က လူေတြ ဘာေတြ ေခ်ာ္လဲတဲ့အခါ ေျခေထာက္ကို လာၿပီး ဖိထားတတ္တဲ့ မေကာင္းဆုိးဝါးပဲ၊ သူ႔ကို အဂၤလိပ္လို အာ့သ္စြမ္း လို႔ ေခၚတယ္၊ တုိ႔ျမန္မာ ေတြကေတာ့ ေျမဘုတ္ဘီလူး ဆုိၿပီး ေခၚတယ္။
သရဲလဲ မဟုတ္၊ နတ္လဲ မဟုတ္တဲ့ နတ္ျပာနတ္မြဲ နတ္ဆင္းရဲ ဆုိတဲ့ ေကာင္လဲ ရွိေသးတယ္ကြ၊ သူ႔ကိုလဲ ခ်မ္းလို႔ ေခၚတယ္၊ အဲဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ႏုိင္တယ္၊ ပစၥည္းေတြဘာေတြ က်ေပ်ာက္ရင္ သူက လက္နဲ႔ အုပ္ထားတယ္၊ တေအာင့္ေလာက္ ၾကာမွ ထုတ္ေပးတယ္၊ မွင္စာ အေသးစားေလးေပါ့ကြာ။
မုန္႔သည္ေတြ အထူးသျဖင့္ ဘိန္းမုန္႔ ေခါက္မုန္႔တုိ႔ လုပ္တဲ့ မုန္႔သည္ေတြ ပထမဆံုး မုန္႔ေသးေသးေလး လုပ္ၿပီး ဖုိေပၚမွာ တင္ေျမွာက္တာ ေတြ႔ဖူးတယ္မွလား၊ အဲဒါ ဖုိေစာင့္နတ္ေပ့ါကြာ၊ အဲဒီဖုိေစာင့္နတ္ကလဲ မေကာင္းဆုိးဝါးပါပဲ။
ရြာေတြ ဘာေတြ ဖန္ဆင္းၿပီး အုပ္စုနဲ႔ ေျခာက္တဲ့ သရဲတေစၧတစ္မ်ဳိး ရွိေသးတယ္ကြ၊ ျမန္မာလို ၾကပ္လို႔ ေခၚတယ္၊ အဂၤလိပ္လို ဘေရာင္နီလို႔ ေခၚတယ္။
လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ ေၿခာက္တဲ့ သရဲေတြဟာ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ မေျခာက္ဘူးဗ်၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေအာက္စကပ္ လို႔ ေခၚတဲ့ ဆင္ေျခဖံုးေနရာေတြမွာပဲ ေျခာက္တယ္၊ ေျခာက္ရင္လဲ စြတ္စို ထုိင္းမႈိင္းတဲ့ ဇြန္လမွာပဲ ေျခာက္တယ္။
သရဲေျခာက္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဒိုင္နမိုတစ္လံုး သြားထားေပးလိုက္ပါဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဒုိင္နမုိကုိ ေမာင္းေပးလိုက္စမ္းပါ၊ သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေပ်ာက္သြား လိမ့္မယ္။
ရာဇဝင္မွာ ပါတဲ့ သူရဲေကာင္း ဥဒိန္ေက်ာ္ေခါင္ဟာ သရဲျဖစ္သြားတယ္ ဆုိေပမယ့္ သရဲဘဝနဲ႔ကို စစ္ေတြ ဝင္ၿပီး တုိက္ေပးတယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုရင္က လူစြမ္းသူရဲေကာင္းေတြကို ဆုခ်ီးျမွင့္တဲ့အခါမွာ သူ႔ကိုပါ ဆုတံဆိပ္ေတြ ခ်တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ ၾကားဖူးတယ္ ဆုိတာက ေယာမင္းႀကီးဦးဖုိးလႈိင္ ေရးတဲ့ တေစၧတၲဒီပနီမွာ အတိအလင္း ဆုိထားတယ္။
ေရွးေဟာင္းတရုတ္ျပည္ႀကီးမွာ ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေစ်းေရာင္းတဲ့ လူေတြဟာ ေရခြက္ေလးတစ္ခြက္ ထားေလ့ ရွိတယ္ဗ်၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ သရဲတေစၧေတြဟာ လူေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေစ်းလာဝယ္ေလ့ ရွိတယ္တဲ့ဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းဝယ္တဲ့ လူက ပုိက္ဆံ ေပးလိုက္တာနဲ႔ ဆုိင္ရွင္က အဲဒီပုိက္ဆံကို ေရခြက္ထဲ ထည့္ ၾကည့္တယ္ဗ်၊ ပုိက္ဆံဆုိတာ စကၠဴ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေၾကးျပားကို ေျပာတာ၊ တေစၧဖန္ဆင္းတဲ့ ပုိက္ဆံက ေရေပၚတယ္ ဆုိပဲ၊ အဲဒါဆုိရင္ ပိုက္ဆံကုိ ႏိႈက္ယူၿပီး တေစၧကို လွမ္းေပါက္ေတာ့တာပဲ၊ စည္ပုိင္းေတြ အုိးေတြ စံုေနေအာင္ ဆဲေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီအခါမွာ ေစ်းလာဝယ္တဲ့ သရဲတေစၧေတြဟာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ထြက္သြား ရရွာတယ္။
ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ ေရးတဲ့ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ႏွင့္ ဘုမၼဝတီအရႈပ္ေတာ္ပံု ဝထၳဳထဲက ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္ ေျပာေသာ သရဲအေၾကာင္းကေန ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပထားတာပါ။ ဗဟုသုတနဲ႔ ေတြးေခၚ စရာေတြ က်န္ခဲ့မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment